Η μεταμόρφωση του «Μεταξουργείου»

Της Κατερίνας Λυμπεροπούλου, στο Βήμα

Κάποτε ήταν το εργοστάσιο επεξεργασίας μεταξιού- «Σηρική Εταιρεία της Ελλάδος Αθανάσιος Δουρούτης & Σία»στα δυτικά της πλατείας Καραϊσκάκη, στην άκρη της Αθήνας του 19ου αιώνα. Σήμερα είναι η ολοκαίνουργια Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων που στεγάζεται στο πολυθρύλητο αρχιτεκτόνημα του Χανς Κρίστιαν Χάνσεν το οποίο από τη δεκαετία του 1850 που άρχισε να λειτουργεί ως Μεταξουργείο έδωσε και το όνομά του στην περιοχή. Σχεδιασμένο για εμπορικό κέντρο το κτίριο δεν χρησιμοποιήθηκε μόνο ως εργοστάσιο αλλά ως νοσοκομείο και φρουραρχείο, ενώ εγκαταλείφθηκε ξανά και ξανά κατά τη διάρκεια της σχεδόν 170χρονης ιστορίας του. Ιστορίας πονεμένης όσο και η περιοχή που το περιβάλλει. Γεμάτη οίκους ανοχής, με έντονα κοινωνιολογικά και οικονομικά προβλήματα των μεταναστών που την κατακλύζουν, η περιοχή του Μεταξουργείου μόλις τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να διαφοροποιεί το προφίλ της με την πολύτιμη συμβολή μικρών θεάτρων, διάσπαρτων γκαλερί και εστιατορίων που ξεπηδούν όλο και περισσότερα σε αυτήν. Το παλιό εργοστάσιο επεξεργασίας μεταξιού ανακαινισμένο και ειδικά διαμορφωμένο από το αρχιτεκτονικό γραφείο Studio 75 (που είχε αναλάβει μεταξύ άλλων την αποκατάσταση του Εθνικού Θεάτρου) θα αποτελέσει τη νέα Δημοτική Πινακοθήκη της Αθήνας.

Οι εθνικές και πολυεθνικές συλλογές

Απλετο φως στο ιστορικό κτίριο που ερειπώθηκε περισσότερες από μία φορές στη διάρκεια τής σχεδόν 170χρονης ιστορίας του

«Παρ΄ ότι η Δημοτική Πινακοθήκη στεγαζόταν στο γοητευτικό κτίριο της Κουμουνδούρου που σχεδίασε ο Παναγιώτης Κάλκος- ο ίδιος που σχεδίασε και το παλαιό δημαρχείο της πλατείας Κοτζιά-, αποφασίσα με να αλλάξουμε στέγη για να λυθούν κάποια σοβαρά προβλήματα» εξηγεί η διευθύντρια Πινακοθήκης και Μουσείων του Δήμου Αθηναίων κυρία Νέλλη Κυριαζή. «Ηταν ασυγχώρητο κατά τη γνώμη μου και κατά την άποψη πολλών φιλότεχνων, ιδίως ξένων, η Πινακοθήκη να μην έχει τη δυνατότητα να φιλοξενεί ταυτοχρόνως μόνιμη συλλογή και παράλληλες περιοδικές εκθέσεις. Γίνονταν εκ περιτροπής, λόγω έλλειψης χώρου, με αποτέλεσμα οι επισκέπτες μιας περιοδικής έκθεσης να αναρωτιούνται γιατί δεν έχουμε μόνιμη συλλογή» τονίζει η ίδια. Επίσης, η κυρία Κυριαζή βρίσκει ιδιαίτερα ενδιαφέροντες του πρώην βιομηχανικούς χώρους που μεταμορφώνονται σε χώρους πολιτισμού. «Ειδικά όταν φιλοξενούν εκθέσεις σύγχρονης τέχνης θεωρώ ότι ταιριάζει ιδιαίτερα το περιεχόμενο με το περιέχον». Γύρω στα τέλη Ιουλίου η νέα Δημοτική Πινακοθήκη θα ανοίξει τις πύλες της στο κοινό. Με συνολική έκταση 1.500 τ.μ. τα δύο κτίρια της νέας Πινακοθήκης θα φιλοξενούν αντιστοίχως περιοδικές εκθέσεις και μόνιμη συλλογή, ενώ η αρχή θα γίνει κατ΄ εξαίρεση με αντιπροσωπευτική παρουσίαση τής εν λόγω συλλογής και στα δύο κτίρια. Η πρώτη μεγάλη έκθεση της νέας Δημοτικής Πινακοθήκης, ωστόσο, δεν θα είναι άλλη από την παγκόσμια «πρεμιέρα» της συλλογής του επιχειρηματία και συλλέκτη κ. Γιώργου Οικονόμου, σε δύο… δόσεις, τον Οκτώβριο του 2010 και τον Ιανουάριο του 2011. Η συλλογή άρχισε να συγκροτείται το 1923 από τους εκάστοτε δημάρχους και τους φωτεινούς διευθυντές της Δημοτικής Πινακοθήκης όπως αναφέρει η κυρία Κυριαζή. Σχετική μνεία κάνει στον πρώτο διευθυντή Σταύρο Παπαπαναγιώτου αλλά και στον Σπύρο Παπαλουκά που διορίστηκε στη συγκεκριμένη θέση από τη δεκαετία του ΄40 ως τον θάνατό του το 1957. «Η συλλογή περιλαμβάνει ισχνή εκπροσώπηση του 19ου αιώνα με ονόματα όπως αυτά του Σπύρου Προσαλέντη, Διονύσιου Τσόκου και άλλων, αλλά το μεγάλο βάρος δίνεται στις επίμαχες δεκαετίες του ΄30 και του ΄40, ενώ συμπεριλαμβάνει τις, ως τις μέρες μας, σύγχρονες εκφάνσεις και αναζητήσεις καλλιτεχνών» σημειώνει η κυρία Κυριαζή. Στα ηχηρά ονόματα της συλλογής περιλαμβάνονται αυτά των Γεωργίου Ιακωβίδη, Αγγελου Γιαλλινά, Βικέντιου Μποκατσιάμπη, Νίκου Λύτρα, Γεωργίου Μπουζιάνη, Αγήνορα Αστεριάδη, Γιάννη Μόραλη και άλλων. «Προπομποί» της γενιάς του ΄30, όπως ο Γεράσιμος Στέρης, ως και καλλιτέχνες του σήμε ρα, όπως η Οπυ Ζούνη, που πρόσφατα έφυγε από τη ζωή, ο Χρόνης Μπότσογλου και ο Μάκης Θεοφυλακτόπουλος έχουν παρουσία σε μια συλλογή 3.000 έργων. Σημαντική θέση στην εν λόγω συλλογή διαθέτει μια πολύ καλή σειρά χαρακτικών έργων «δασκάλων» όπως οι Αγγελος Θεοδωρόπουλος, Ευθύμης Παπαδημητρίου, Γιάννης Κεφαλληνός, Βάσω Κατράκη, Τάσος (Αλεβίζος)ως τους σημερινούς καθηγητές της ΑΣΚΤ Μιχάλη Αρφαρά και Βίκυ Τσαλαματά. «Μετά την αντιπροσωπευτική παρουσίαση της συλλογής και των νέων αποκτημάτων της Δημοτικής Πινακοθήκης θα ακολουθήσουν παρουσιάσεις έργων της ίδιας συλλογής με συγκεκριμένο κόνσεπτ, όπως, λόγου χάριν, “Η αφαίρεση στη συλλογή της Πινακοθήκης” κ.ά., για να υπάρξει παρουσίαση όλων των έργων και να μη μένει στατικά η μόνιμη συλλογή στον χώρο όπως θα ήταν σε ένα μουσείο» καταλήγει η κυρία Κυριαζή.

Στη νέα Δημοτική Πινακοθήκη θα βρουν θέση τετρακόσια πενήντα έργα της συλλογής Οικονόμου, σε δύο φάσεις. Η πρώτη από τις 21 Οκτωβρίου 2010 ως τις 6 Ιανουαρίου 2011 θα περιλαμβάνει, χρονικά, έργα από τον 15ο αιώνα έως έργα του γερμανικού κινήματος της Νέας Αντικειμενικότητας του 1923 παράλληλα με μια συλλογή σχεδίων (Αντρέα Παλλάντιο, Ερνστ Λούντβιχ Κίρχνερ, Μαξ Πεχστάιν, Εριχ Χέκελ, Αλμπέρτο Τζιακομέτι, Αλεξάντερ Αρσιπένκο, Αμεντέους Μοντιλιάνι, Πιερ Ματίς, Πιερ Μπουάρ, Πικάσο, Τζιμ Ντάιν, Λούσιαν Φρόιντ, Σάι Τουόμπλι). Η δεύτερη από τις 21 Ιανουαρίου 2011 ως τις 31 Μαρτίου 2011 αρχίζει με έργα του σουρεαλιστικού κινήματος και καταλήγει στην τελευταία έκφανση μοντερνικότητας, στους Νεοάγριους, των δεκαετιών 1970 και 1980, ενώ παράλληλα θα παρουσιαστεί συλλογή χαρακτικών από πολλά και διαφορετικά κινήματα.

Ο ΧΑΝΣ ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΧΑΝΣΕΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Το πρώην εργοστάσιο σχεδιάστηκε το 1833 από τον δανό αρχιτέκτονα Χανς Κρίστιαν Χάνσεν, αποτελώντας ένα από τα παλαιότερα νεοκλασικά της Αθήνας. «Το κτίριο αρχικά κατασκευάστηκε το 1834-1835 για να γίνει εμπορικό κέντρο στα πρότυπα των ευρωπαϊκών της εποχής» αναφέρει ο κ. Στέφανος Πάντος του αρχιτεκτονικού γραφείου που ανέλαβε την ανάπλαση του κτιρίου. Το σχέδιο, όμως, παραμελήθηκε και το κτίριο έμεινε εγκαταλειμμένο από το 1835 ως το 1852 σύμφωνα με τα λεγόμενα του ιδίου. Οταν το 1852 το κτίριο αγοράστηκε από αυστριακή εταιρεία μετατράπηκε στο πρώτο ατμοκίνητο εργοστάσιο μεταξιού αλλά δεν λειτούργησε ποτέ λόγω πτώχευσης. Το 1854 το κτίριο λειτούργησε ως «Νοσοκομείο Χολεριώντων» ενώ την ίδια χρονιά ιδρύθηκε η Σηρική Εταιρεία της Ελλάδας για να λειτουργήσει ως Μεταξουργείο από το 1855 ως το 1875, αποτελώντας από τις μεγαλύτερες μονάδες των Βαλκανίων και τη μεγαλύτερη της Ελλάδας. Οταν, όμως, άρχισε η εισαγωγή μεταξιού από την Κίνα η λειτουργία του διακόπηκε το 1875, παρά τις προσπάθειες του Α. Δουρούτη να επαναλειτουργήσει. Η διάνοιξη των δρόμων Γερμανικού και Γιατράκου από το 1892 ως το 1904 προξένησε κατεδάφιση τμήματος του κτιρίου με όψη την οδό Μυλλέρου και του βορειοανατολικού τμήματος. Το ίδιο χρονικό διάστημα οι χώροι του κτιρίου σταδιακά διαμορφώθηκαν σε καταστήματα στο ισόγειο και κατοικίες στον όροφο, ενώ ως το 1960 κατασκευάστηκαν τα κτίσματα και του βορειοανατολικού τμήματος του οικοπέδου. Το 1944 το κτίριο χρησιμοποιήθηκε ως Φρουραρχείο του ΕΛΑΣ, ενώ ύστερα από πυρκαϊά το 1960 εγκαταλείφθηκαν σταδιακά ως το 1993 οι κατοικίες και τα καταστήματα. Και ήταν ο εγγονός του ιδιοκτήτη, ονομαζόμενος επίσης Δουρούτης, ο οποίος αποφάσισε να το δωρίσει στον Δήμο Αθηναίων το 1993.

Χάρη στον δανό αρχιτέκτονα Χανς Κρίστιαν Χάνσεν (1803-1883),όπως και στον νεότερο αδελφό του Θεόφιλο,η Αθήνα απέκτησε ορισμένα από τα ωραιότερα κτίριά της- τα οποία ήταν ταυτόχρονα και εξαιρετικά κτίρια σε πανευρωπαϊκή κλίμακα.Εργο του Χριστιανού είναι το Πανεπιστήμιο,το οποίο θεωρείται ένα από τα άριστα και τα ωραιότερα κτίρια της Ευρώπης κατά τον 19ο αιώνα.Τα σχέδια του Μεταξουργείου ο Χάνσεν τα σχεδίασε στις αρχές της δεκαετίας του 1830.

Ηρθε στην Αθήνα την εποχή του Οθωνα,όταν η κατοπινή πόλη δεν ήταν παρά μια πολίχνη με φτωχό οικιστικό περιβάλλον,αλλά με τον Βράχο της Ακρόπολης και τα μνημεία του να της δίνουν τη μεγαλοπρέπεια του ρομαντικού συμβόλου.Αλλωστε ο Χάνσεν ήταν από τους αναστηλωτές του Ναού της Απτέρου Νίκης,που είχε κατεδαφιστεί κατά την πολιορκία της Ακρόπολης από τους Τούρκους.Το υλικό υπήρχε όμως εκεί και η αναστήλωση έγινε πραγματικότητα.Ο Θεόφιλος,κατά δέκα χρόνια νεότερος του Χανς Κρίστιαν,σχεδίασε την Ακαδημία,το Αστεροσκοπείο,το Μέγαρο Δημητρίου,κατοπινό ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία».Εκεί όπου διακρίθηκε όμως ήταν στη Βιέννη.Ηταν ο αρχιτέκτονας με τη μεγαλύτερη επιρροή στην αρχιτεκτονική της πόλης.

Οι περιπέτειες ενός κτιρίου

Το πρώην εργοστάσιο σχεδιάστηκε το 1833 από τον δανό αρχιτέκτονα Χανς Κρίστιαν Χάνσεν, αποτελώντας ένα από τα παλαιότερα νεοκλασικά της Αθήνας. «Το κτίριο αρχικά κατασκευάστηκε το 1834-1835 για να γίνει εμπορικό κέντρο στα πρότυπα των ευρωπαϊκών της εποχής» αναφέρει ο κ. Στέφανος Πάντος του αρχιτεκτονικού γραφείου που ανέλαβε την ανάπλαση του κτιρίου. Το σχέδιο, όμως, παραμελήθηκε και το κτίριο έμεινε εγκαταλειμμένο από το 1835 ως το 1852 σύμφωνα με τα λεγόμενα του ιδίου. Οταν το 1852 το κτίριο αγοράστηκε από αυστριακή εταιρεία μετατράπηκε στο πρώτο ατμοκίνητο εργοστάσιο μεταξιού αλλά δεν λειτούργησε ποτέ λόγω πτώχευσης. Το 1854 το κτίριο λειτούργησε ως «Νοσοκομείο Χολεριώντων» ενώ την ίδια χρονιά ιδρύθηκε η Σηρική Εταιρεία της Ελλάδας για να λειτουργήσει ως Μεταξουργείο από το 1855 ως το 1875, αποτελώντας από τις μεγαλύτερες μονάδες των Βαλκανίων και τη μεγαλύτερη της Ελλάδας. Οταν, όμως, άρχισε η εισαγωγή μεταξιού από την Κίνα η λειτουργία του διακόπηκε το 1875, παρά τις προσπάθειες του Α. Δουρούτη να επαναλειτουργήσει. Η διάνοιξη των δρόμων Γερμανικού και Γιατράκου από το 1892 ως το 1904 προξένησε κατεδάφιση τμήματος του κτιρίου με όψη την οδό Μυλλέρου και του βορειοανατολικού τμήματος. Το ίδιο χρονικό διάστημα οι χώροι του κτιρίου σταδιακά διαμορφώθηκαν σε καταστήματα στο ισόγειο και κατοικίες στον όροφο, ενώ ως το 1960 κατασκευάστηκαν τα κτίσματα και του βορειοανατολικού τμήματος του οικοπέδου. Το 1944 το κτίριο χρησιμοποιήθηκε ως Φρουραρχείο του ΕΛΑΣ, ενώ ύστερα από πυρκαϊά το 1960 εγκαταλείφθηκαν σταδιακά ως το 1993 οι κατοικίες και τα καταστήματα. Και ήταν ο εγγονός του ιδιοκτήτη, ονομαζόμενος επίσης Δουρούτης, ο οποίος αποφάσισε να το δωρίσει στον Δήμο Αθηναίων το 1993.

Η Αθήνα τον 19ο αιώνα. Συνοικία Μεταξουργείο.

Της Χριστίνα Αγριαντώνη, Καθηγήτριας Νεότερης Ιστορίας, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.

Τμήμα του χάρτη της Αθήνας του F. Aldenhoven (1837), όπου υποδεικνύονται τα τέσσερα κατειλημμένα οικόπεδα επί της οδού Μυλλέρου, ο οδικός κόμβος στο Δίπυλο και το τείχος του Χασεκή.

Σκοπός του κειμένου αυτού είναι να παρουσιάσει την εξέλιξη μιας συνοικίας της Αθήνας, της συνοικίας του Μεταξουργείου, αναζητώντας τους μηχανισμούς που προσδιόρισαν την εξέλιξη αυτή και συγκεκριμένα τη διαλεκτική σχέση ανάμεσα σε ένα μεγάλο οικοδόμημα και την περιοχή του, καθώς και τη διαπλοκή των ατομικών-συγκυριακών επιλογών και των δομικών τάσεων που υπαγορεύουν την ανάπτυξη της πόλης.

Το μεγάλο οικοδόμημα είναι, στην περίπτωσή μας, το εργοστάσιο της «Σηρικής Εταιρείας της Ελλάδος Αθανάσιος Δουρούτης & Σία», το γνωστό μεταξουργείο της Αθήνας που έδωσε και το όνομά του στη συνοικία. Η περιοχή του, όπως είναι γνωστό, βρισκόταν έξω από την ιστορική πόλη της Αθήνας, αλλά σε άμεση γειτνίαση με αυτήν, περιοχή αγροτική, με περιβόλια και χωράφια, είχε δύο πρόσθετα χαρακτηριστικά που συνιστούν ισάριθμες ιστορικές προδιαγραφές. Στα νότιά της βρισκόταν η περιοχή του Δίπυλου (σήμερα εντός του αρχαιολογικού χώρου του Κεραμεικού), με ένα σημαντικό σταυροδρόμι όπου συνέκλιναν οι δρόμοι από την Ελευσίνα (Ιερά Οδός), τον Πειραιά (παρακλάδι του κυρίως δρόμου του Πειραιά, ο οποίος κατέληγε νοτιότερα, στην Πόρτα του Δράκου) και τα Σεπόλια. Από το σταυροδρόμι αυτό που φαίνεται καθαρά στον χάρτη του Aldenhoven του 1837 (εικόνα 1), ένας κεντρικός δρόμος οδηγούσε στην Πόρτα του Μωρία του τείχους του Χασεκή. Το δεύτερο χαρακτηριστικό ήταν ότι ακριβώς στη γειτονική Πόρτα του Μωρία (επίσης σημερινής οδού Σαρρή) ήταν εγκατεστημένοι, σύμφωνα τουλάχιστον με τον Κ. Μπίρη, γύφτοι σιδεράδες και γι’ αυτό η πόρτα αυτή λεγόταν Γύφτικη. Οι μεταφορικές-συγκοινωνιακές λειτουργίες και η παραγωγή ήταν συνεπώς παρούσες σε γειτονικά με την περιοχή που μας ενδιαφέρει σημεία, ήδη πριν από τη μετατροπή της Αθήνας σε πρωτεύουσα του κράτους.

Λεπτομέρεια από το Πανόραμα των Αθηνών [Panorama von Athen] του Fr. Stademann (1835), με την παλαιότερη απεικόνιση του υπό κατασκευή εμπορικού κέντρου και της οικίας Καντακουζηνού.

Με την εγκατάσταση της πρωτεύουσας στην Αθήνα και την έγκαιρη ένταξη της περιοχής στα σχέδια της νέας πόλης, άνοιξαν οι προοπτικές αστικοποίησης του επονομαζόμενου Χεζολίθαρου ή Χεσμένης Πέτρας, όπως λεγόταν η περιοχή, που σύντομα μετονομάστηκε επί το ευπρεπέστερο Χρυσωμένη Πέτρα. Τη στιγμή εκείνη, οι πιθανές κατευθύνσεις που θα έπαιρνε η εξέλιξή της ήταν φυσικά πολλές. Το συγκυριακό γεγονός που χάραξε την πρώτη κατεύθυνση ήταν η αρχική πρόταση των σχεδίων Κλεάνθη-Σάουμπερτ και Κλέντσε για την τοποθέτηση των ανακτόρων στις γειτονικές περιοχές της Ομόνοιας και του Δίπυλου αντιστοίχως. Η προδιαγραφόμενη εξέλιξη της περιοχής σε ζώνη κεντρικών αστικών λειτουργιών κινητοποίησε τις αγορές γης και προσέλκυσε τη σημαντική επένδυση του πρίγκιπα Γεωργίου Καντακουζηνού σε ένα μεγάλο αστικό ακίνητο που θα λειτουργούσε ως εμπορικό κέντρο. Ταυτόχρονα άρχισαν να χτίζονται και ορισμένες μεγάλες κατοικίες εύπορων επηλύδων (εικόνα 2).

Η τελική όμως απόφαση για την τοποθέτηση των ανακτόρων στο διαμετρικά αντίθετο άκρο της πόλης, που αποφασίστηκε το 1836, ανέστρεψε την πλάστιγγα της κοινωνικής αξιοδότησης και πάγωσε τις εξελίξεις στην περιοχή του Χεζολίθαρου, που έμεινε και πάλι με ασαφείς προσανατολισμούς. Το συγκρότημα Καντακουζηνού έμεινε ημιτελές, διότι η δημιουργία εμπορικού κέντρου σε αυτή την έκκεντρη πλέον περιοχή δεν είχε νόημα. Η ζήτηση αστικής γης στράφηκε πράγματι προς τις βόρειες και βορειοανατολικές περιαστικές ζώνες, που άρχισαν πρώτες να οικοδομούνται. Ωστόσο, οι κατοικίες που είχαν ήδη χτιστεί ή αποπερατώθηκαν λίγο αργότερα –έστω κι αν οι περισσότερες εγκαταλείφθηκαν από τους αρχικούς (εύπορους) ιδιοκτήτες τους– κράτησαν για ένα διάστημα ανοιχτή την προοπτική της μετατροπής της περιοχής σε ζώνη κατοικίας. Η φάση αυτή διήρκεσε περίπου είκοσι χρόνια και ο τελευταίος επιζών μάρτυράς της είναι η οικία Προβελέγγιου που διασώζεται στη γωνία Κεραμεικού και Μυλλέρου.

Σε γαλλικό χάρτη του 1854 (εικόνα 3) φαίνεται ότι ο εποικισμός της περιοχής παρέμεινε, στην εικοσαετία που μεσολάβησε, στα επίπεδα του 1837. Τέσσερα είναι, και στις δύο χρονολογίες, τα κατειλημμένα οικόπεδα, ενώ το 1854 έχει προστεθεί και φαίνεται με σαφήνεια στον χάρτη το περιβόλι του μεταξουργείου. Φαίνεται επίσης ότι η οδός Μυλλέρου αποτέλεσε τον πρώτο πόλο εποικισμού της περιοχής, επειδή η νέα χάραξη στο σημείο αυτό συνδυαζόταν καλά με παλαιότερο οδικό άξονα.

Τμήμα Γαλλικού χάρτη της Αθήνας (Dépôt de la Guerre, 1853-1854), όπου υποδεικνύονται τα τέσσερα κατειλημμένα οικόπεδα και το περιβόλι του μεταξουργείου επί της οδού Μυλλέρου (τότε Κεραμεικού), ο παλαιός δρόμος προς τα Σεπόλια και ο οδικός κόμβος στο Δίπυλο (Πηγή: L. & R. Matton, Athènes et ses monuments du XVIIe s. à nos jours, Αθήνα 1963).

Όταν λοιπόν η εταιρεία Βράμπε αποφάσισε την αγορά του συγκροτήματος Καντακουζηνού και τη μετατροπή του σε μεταξουργείο (1852), η περιοχή δεν είχε ακόμη ενσωματωθεί στον ιστό της πόλης. Η επιλογή του συγκεκριμένου κτηρίου προφανώς οφειλόταν στο γεγονός ότι δεν υπήρχαν στην Αθήνα της εποχής εκείνης ανάλογου μεγέθους κτήρια που να προσφέρονται για τέτοιες χρήσεις. Αλλά και η επιδιωκόμενη νέα χρήση δεν ερχόταν σε σύγκρουση με τον –αδιαμόρφωτο ακόμη– χαρακτήρα της περιοχής, μιας περιοχής με προοπτικές μάλλον υποβαθμισμένες, στις παρυφές της πόλης.

Η δεύτερη αυτή (συγκυριακή) επέμβαση επρόκειτο να έχει μακροσκοπικές επιπτώσεις στο μέλλον της περιοχής, με πολύ μεγαλύτερη δηλαδή χρονική εμβέλεια απ’ όσο έζησε το ίδιο το μεταξουργείο, κι αυτό γιατί στην πραγματικότητα συμβάδιζε με ορισμένες τάσεις μεγάλης διάρκειας που είχαν ήδη εγγραφεί στη δομή της πόλης. Τις τάσεις αυτές, η ίδρυση του μεταξουργείου τις ενίσχυσε: πρόκειται για την ενσωμάτωση της περιοχής στην παραγωγική ζώνη της πρωτεύουσας και την αποκρυστάλλωση της γνωστής, βασικής διχοτομίας της πόλης, που διατηρείται ώς τις μέρες μας, ανάμεσα στις προνομιούχες αστικές ζώνες κατοικίας στα ανατολικά και τις λαϊκές συνοικίες κατοικίας και εργασίας δυτικά.

Φωτογραφία του δυτικού τμήματος της Αθήνας το 1869. Στα αριστερά το Θησείο, και στο βάθος το μεταξουργείο, έξω από την πόλη και πίσω από την οικία Προβελέγγιου (Πηγή: L. & R. Matton, Athènes et ses monuments du XVIIe s. à nos jours, Αθήνα 1963).

Η εξέλιξη αυτή έγινε φυσικά με αργούς ρυθμούς που επιταχύνθηκαν, μαζί με τους γενικότερους ρυθμούς αστικοποίησης, στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αι. Σε μια πρώτη φάση, το ίδιο το μεταξουργείο, που εξελίχθηκε σε εργοστασιακό συγκρότημα ποικίλων χρήσεων, λειτούργησε καταρχήν αποτρεπτικά για την επέκταση των ζωνών κατοικίας προς τα δυτικά. Στις αρχές της δεκαετίας του 1860 βρίσκεται ακόμη έξω από την πόλη (εικόνα 4)• αποτελεί οριακό σημείο εποικισμού στον χάρτη του 1862 (εικόνα 5), όπου φαίνεται ότι η δόμηση έχει μόλις αρχίσει να επεκτείνεται προς τα δυτικά της Ομόνοιας. Ακόμη και το 1875 (εικόνα 6), όταν το τμήμα αυτό έχει πλέον ενσωματωθεί χωρίς χάσματα στον ιστό της πόλης, το συγκρότημα του μεταξουργείου με το περιβόλι του φαίνεται να σχηματίζει έναν φραγμό, ένα όριο προς τη δυτική πλευρά.

Τμήμα χάρτη της Αθήνας του Γερμανού στρατιωτικού C. von Stranz (1862). Η περιοχή της Ομόνοιας έχει τώρα εποικιστεί. Το οικόπεδο του μεταξουργείου εμφανίζεται εδώ ενοποιημένο με το διπλανό του στα ΝΔ. Γωνία Πειραιώς και Μυλλέρου διακρίνεται το κτίριο του Ορφανοτροφείου Χατζηκώστα, και νοτιότερα, επί της Πειραιώς, το Γκάζι (Πηγή: L. & R. Matton, Athènes et ses monuments du XVIIe s. à nos jours, Αθήνα 1963).

Στο διάστημα που χωρίζει τους δύο χάρτες, του 1854 και του 1862, δύο ακόμη ενέργειες συνέβαλαν καθοριστικά στην αποκρυστάλλωση του χαρακτήρα της περιοχής. Η πρώτη ήταν η εγκατάσταση εκεί του Ορφανοτροφείου Χατζηκώστα, το 1856, αρχικά με ενοίκιο στην –προφανώς εγκαταλελειμμένη– οικία Ν. Κύκλου (επί της οδού Κεραμεικού) και στη συνέχεια στην οικία Βράνη που του παραχωρήθηκε, γωνία Μυλλέρου και Πειραιώς. Στο πλαίσιο της στρατηγικής των «φιλάνθρωπων» για την «κοινωνική ενσωμάτωση των φτωχών παιδιών» το Ορφανοτροφείο ίδρυσε εργαστήρια για την επαγγελματική εκπαίδευση των τροφίμων του: αρχικά εργαστήρια ραπτικής και υποδηματοποιίας, κι αργότερα σιδηρουργείο. Το τελευταίο εξελίχθηκε σε εργοστάσιο, το οποίο μισθωνόταν σε ιδιώτη επιχειρηματία και απασχολούσε, το 1884, 50 εργάτες. Η δεύτερη ενέργεια ήταν η εγκατάσταση του εργοστασίου παραγωγής φωταερίου, το 1859-1861, προς τη νότια πλευρά του οδικού κόμβου για τον οποίο έγινε λόγος προηγουμένως. Το γνωστό Γκάζι ήταν το πρώτο βήμα προς τη μεταμόρφωση της οδού Αθηνών-Πειραιώς στον μεγάλο άξονα οχλουσών χρήσεων που παραμένει έως τις μέρες μας.

Τμήμα του χάρτη της Αθήνας του J.A.Kaupert (1875). Υποδεικνύεται η παραγωγική ζώνη της πόλης, με βάση Οδηγό της εποχής, το Ορφανοτροφείο Χατζηκώστα και το μεταξουργείο, «εμπροσθοφυλακές» της επέκτασης της παραγωγικής ζώνης προς τα δυτικά.

Το σύμπλεγμα αυτό –ο άξονας της οδού Μυλλέρου με το μεταξουργείο και τα εργαστήρια του Ορφανοτροφείου από τη μία και το Γκάζι από την άλλη– αποτέλεσαν για τη δυτική πλευρά της Αθήνας τον πρώτο πόλο έλξης προς τον οποίο κατευθύνθηκαν οι παραγωγικές λειτουργίες, μέσα από τη διαδικασία των διαδοχικών πλευρικών μετατοπίσεων που χαρακτηρίζει την κινητικότητα και την προσαρμοστικότητα των χρήσεων στην πόλη. Οι λειτουργίες αυτές ασφυκτιούσαν στην ιστορική εστία τους, η οποία βρισκόταν, ως γνωστόν, στην ίδια επί αιώνες θέση, αφού το Παζάρι της οθωμανικής εποχής είχε εγκατασταθεί πάνω στα ίχνη της Ρωμαϊκής Αγοράς και της Βιβλιοθήκης του Αδριανού. Στην οθωμανική Αθήνα, τα μαγαζιά και τα εργαστήρια αναπτύσσονταν με κατεύθυνση από νότο προς βορρά, πάνω στον άξονα της σημερινής οδού Πανός και ακτινωτά στους κάθετους άξονες των οδών Ηφαίστου, Πανδρόσου, Αδριανού κ.λπ. Η οδός Ηφαίστου ειδικότερα, προεκτεινόμενη (μέσω των οδών Άστιγγος και Λεωκορίου) μέχρι την Πόρτα του Μωρία, συγκέντρωνε τα σιδηρουργεία και τα σαγματοποιεία, ενώ προς την ανατολική πλευρά της Πανδρόσου παρατάσσονταν τα εργαστήρια υφασμάτων (αμπατζίδικα). Έτσι, η δομή της πόλης χαρακτηριζόταν –τουλάχιστον από την οθωμανική περίοδο– από μια κατανομή των δραστηριοτήτων σε «ευγενείς» και «οχλούσες», όπου οι δεύτερες καταλάμβαναν το δυτικό τμήμα της πόλης.

Με τη διάνοιξη των οδών Ερμού, Αιόλου και Αθηνάς, η παραγωγική ζώνη ανασυντάχθηκε πάνω στους νέους αυτούς άξονες. Ας σημειωθεί με την ευκαιρία αυτή ότι, σε αντίθεση με τα γνωστά στερεότυπα περί του «παρασιτικού» χαρακτήρα της πρωτεύουσας, η Αθήνα ήταν και παρέμεινε μια παραγωγική πόλη: ακόμη και στην εποχή της βιομηχανίας, όμως, παρέμεινε η πόλη της μικρής βιοτεχνίας που παρήγε καταναλωτικά προϊόντα πολυτελείας. Τα μαγαζιά και τα εργαστήρια αναπτύσσονταν τώρα με κατεύθυνση κυρίως από ανατολή προς δύση και με κεντρικό άξονα την οδό Ερμού, για να καταλάβουν ολόκληρη την περιοχή ανάμεσα στο Μοναστηράκι και το δυτικό άκρο της οδού Αδριανού, τη συνοικία του Ψυρρή και το τρίγωνο Ερμού-Αθηνάς-Ευριπίδου (σημερινό εμπορικό κέντρο), διατηρώντας τις μικροτοπικές εξειδικεύσεις.

Αλλά η επέκταση της ζώνης αυτής προς τα βόρεια και τα ανατολικά, όπου χτιζόταν η νέα πόλη, εμποδιζόταν από τις «καλές» συνοικίες της Ομόνοιας και του Συντάγματος αντιστοίχως. Προς τα ανατολικά, ήδη από το ύψος της Αιόλου όπου το γνωστό καφενείο η «Ωραία Ελλάς», το τμήμα εκείνο της οδού Ερμού φιλοξενούσε τα καλύτερα εμπορικά και καφενεία για να καταλήξει στα ξενοδοχεία, τα ζαχαροπλαστεία και τα αρχοντικά της πλατείας Συντάγματος. Προς τα βόρεια, το θέατρο Μπούκουρα (1840), το Βαρβάκειο Λύκειο (1857) και το κεντρικό κτήριο της Εθνικής Τράπεζας οριοθετούσαν την ακτίνα επιρροής της πλατείας Ομονοίας.

Συνεπώς, η δυτική πλευρά της πόλης ήταν η μόνη φυσική διέξοδος της παραγωγικής ζώνης. Στην πλευρά αυτή, που ήδη συγκέντρωνε, όπως είδαμε, τα σημαντικότερα εργαστήρια, διευρύνονταν οι λειτουργίες του παλαιού κιόλας συγκοινωνιακού κόμβου. Στην πλατεία Αγίων Ασωμάτων κατέληγαν τώρα όλες οι άμαξες και τα κάθε είδους οδικά μεταφορικά μέσα που έρχονταν, με ολοένα αυξανόμενη πυκνότητα, από τον Πειραιά• η εγκατάσταση του σταθμού του σιδηροδρόμου στο ίδιο σημείο, το 1869, επιβάρυνε τον κόμβο με τις ανάγκες της αλλαγής μεταφορικού μέσου. Ολόκληρη η περιοχή, από την πλατεία Αγίου Φιλίππου, όπου έκαναν πιάτσα οι Μαλτέζοι βαστάζοι, ώς τις παρυφές της πλατείας Ελευθερίας (Κουμουνδούρου) συγκέντρωνε προνομιακά τις εγκαταστάσεις εξυπηρέτησης των μεταφορών: τα παλαιότερα σαγματοποιεία, σανοπωλεία κ.λπ., και τα νεώτερα αμαξοποιεία μαζί με τα ξυλουργεία και τα εργαστήρια μετάλλου.

Αυτά ακριβώς τα αμαξοποιεία υπήρξαν το όχημα της επέκτασης της παραγωγικής ζώνης προς τα δυτικά. Το πρώτο που «μετανάστευσε» στα δυτικά της οδού Πειραιώς για να εγκατασταθεί δίπλα στο μεταξουργείο ήταν το «Ελληνικόν Αμαξοποιείον του κ. Γαλιάνι» (Galliani;), η ύπαρξη του οποίου μαρτυρείται από το 1862 τουλάχιστον. Τρία χρόνια αργότερα, το 1865, ο νεοεστεμμένος Γεώργιος Α’ επισκέφθηκε το μεταξουργείο Δουρούτη και το «πλησίον αυτού κείμενον» αμαξοποιείο και απένειμε παράσημα στους δύο ιδιοκτήτες τους. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1875, τα περισσότερα αμαξοποιεία (14 από τα 15 που καταγράφει για όλη την Αθήνα οδηγός της εποχής) συνωστίζονται πάντα στις οδούς Αδριανού, στην πλατεία Ασωμάτων και στην οδό Σαρρή, ενώ στην άμεσα γειτονική του μεταξουργείου περιοχή καταγράφεται και ένα εργαστήριο σιδηρών κατασκευών. Στο μεταξύ, ένα τμήμα του ίδιου του μεταξουργείου (το ξυλουργείο-σιδηρουργείο) που είχε πλέον πάρει τον δρόμο της παρακμής ενοικιαζόταν σε ανεξάρτητο επιχειρηματία. Το 1875 το μεταξουργείο έκλεισε οριστικά και η περιοχή του βρισκόταν για άλλη μια φορά σε ένα σταυροδρόμι. Όμως τώρα η ζήτηση για κατοικία ήταν μαζική και πιεστική. Η πρωτεύουσα έμπαινε στην τροχιά της ταχείας επέκτασης και ο πληθυσμός της απογειωνόταν: από 44.250 κατοίκους το 1870, έφτασε τους 63.374 το 1879 (αύξηση 42%) και τους 107.251 το 1889 (+69%). Έτσι, μέσα στη δεκαετία 1875-1885, ολόκληρη η περιοχή μέχρι τις παρυφές του Γκαζιού στα νότια και το ρέμα του Κυκλοβόρου στα δυτικά, εποικίστηκε και ενσωματώθηκε στην πόλη. Η υποβαθμισμένη ήδη ταυτότητά της αλλά και ο χαρακτήρας της νέας ζήτησης (μάζες μεταναστών, για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση, από την ύπαιθρο και τις επαρχιακές πόλεις) συνέτειναν ώστε να διαμορφωθεί μια λαϊκή συνοικία με μικρά και ταπεινά σπίτια, η οποία στέγασε τεχνίτες, μεροκαματιάρηδες και κάθε λογής μικροεπαγγελματίες και βιοτέχνες, κυρίως Πελοποννήσιους αλλά και νησιώτες.

Ωστόσο, αυτή η μαζική εισβολή της κατοικίας δεν ανέκοψε τη διείσδυση των παραγωγικών λειτουργιών στην περιοχή του Μεταξουργείου. Αντίθετα μάλιστα, ο χαρακτήρας των νέων εποίκων τη διευκόλυνε. Με κύριο πόλο πάντοτε την οδό Μυλλέρου και με κυρίαρχη λειτουργία τα αμαξοποιεία, οι χώροι εργασίας άρχισαν να διαχέονται στη γειτονιά. Το 1900, τα περισσότερα αμαξοποιεία είχαν μετατοπιστεί από την οδό Αδριανού προς τα δυτικά, στις οδούς Ασωμάτων, Λεωκορίου και Σαρρή, ενώ τέσσερα είχαν διαβεί την Πειραιώς για να εγκατασταθούν στην οδό Μυλλέρου. Δύο τουλάχιστον από αυτά –τα αμαξοποιεία των Αδελφών Ρόσση και του Λορέντζου Μάμου– ήταν μεγάλα, πολυάνθρωπα εργαστήρια που κατασκεύαζαν κάθε είδους αμαξώματα και οχήματα. Ως διεύθυνση μάλιστα του πρώτου, οδηγός της εποχής αναφέρει τη «συνοικία μεταξουργείου», εννοώντας πιθανότατα το ίδιο το κτηριακό συγκρότημα του παλαιού εργοστασίου.

Τμήμα Γαλλικού χάρτη της Αθήνας (Guide Joannes, Hachette et Cie, 1896), όπου υποδεικνύεται η ζώνη των αμαξοποιείων στις οδούς Ασωμάτων, Λεωκορίου και Σαρρή και τα τέσσερα αμαξοποιεία της οδού Μυλλέρου (1900).

Την ίδια εποχή είχαν εισδύσει στην περιοχή και τα εργαστήρια μετάλλου. Δύο από τα σημαντικότερα μηχανουργεία της Αθήνας, των αδελφών Κοντέκα (ο «Ήφαιστος») και των Βλαχάνη, Πετρόπουλου & Σία, βρίσκονταν στις οδούς Κολοκυνθούς και Λένορμαν αντιστοίχως. Το δεύτερο, στη γωνία Λένορμαν και Κωνσταντινουπόλεως, εκεί όπου ο σιδηρόδρομος Πελοποννήσου χάραζε το νέο σύνορο της πόλης (εικόνα 7), εξελίχθηκε σε σημαντικό εργοστάσιο και, με την επωνυμία «ΒΙΟ, Ανώνυμη Γενική Βιομηχανική Εταιρεία», έζησε τουλάχιστον ώς τη δεκαετία του 1960. Με τις εγκαταστάσεις αυτές, ενδεχομένως και άλλες μικρότερες που δεν απογράφονται στους οδηγούς της εποχής, η συνοικία του Μεταξουργείου είχε διαμορφώσει, ήδη από το τέλος του 19ου αι., τα βασικά γνωρίσματα της φυσιογνωμίας της, που η κατοπινή εξέλιξη, στην ίδια πάντοτε κατεύθυνση, επρόκειτο να ενισχύσει: μια λαϊκή-μικροαστική συνοικία με μικτές χρήσεις (κατοικία, εμπόριο και παραγωγή) διάχυτες στον ιστό της.
Η φυσιογνωμία αυτή, στην ολοκληρωμένη μορφή της, αποτυπώνεται με ενάργεια τριάντα χρόνια αργότερα, στον χάρτη του 1930 (εικόνα 8). Στον χάρτη αυτόν τοποθετήθηκαν, με βάση αναλυτικό οδηγό του έτους εκείνου, όλες οι παραγωγικές χρήσεις (αμιγείς και βοηθητικές) στην περιοχή που περιλαμβάνεται μεταξύ των οδών Πειραιώς, Ιεράς Οδού, Κωνσταντινουπόλεως, Λένορμαν, Αχιλλέως και Δεληγιώργη. Η περιοχή αυτή περιλαμβάνει συνολικά περίπου 1.900 διευθύνσεις (αριθμημένες εισόδους), από τις οποίες περίπου οι 680 ανήκουν σε όλες τις άλλες –εκτός κατοικίας– χρήσεις (εμπόριο, παραγωγή, αναψυχή, υπηρεσίες)• χονδρικά, δηλαδή, ένα στα τρία σπίτια της περιοχής ήταν (ή περιελάμβανε στο ισόγειο) εργαστήρια ή καταστήματα.

Η καταγραφή και χαρτογράφηση του συνόλου των εκτός κατοικίας χρήσεων αναδεικνύει τα βασικά χαρακτηριστικά της συνοικίας, και πρώτα απ’ όλα τον λαϊκό χαρακτήρα της. Σε σύγκριση με το δυναμικό της κάθε κατηγορίας χρήσεων στο σύνολο της Αθήνας, στο Μεταξουργείο υπάρχουν, για παράδειγμα, ελάχιστα εμπορικά καταστήματα του τομέα ένδυσης-υπόδησης αλλά υψηλό ποσοστό ραφείων, υποδηματοποιείων και εργαστηρίων επιδιόρθωσης• υπάρχει ένα μόνο εστιατόριο (από τα 98 που καταγράφει ο Οδηγός) αλλά πλήθος οινομαγειρείων και καφενείων. Κατά δεύτερο λόγο, το πλήθος των καταστημάτων και η ποικιλία των χρήσεων (ανάμεσα στις οποίες και υπηρεσίες υγείας, εκπαίδευσης και αναψυχής) αναδεικνύει μια συνοικία η οποία, μέσα σε 50 περίπου χρόνια από την εποχή που άρχισε να εποικίζεται, έχει αποκτήσει ολοκληρωμένο αστικό χαρακτήρα. Τέλος, η διαφορετική πυκνότητα των διαφόρων χρήσεων στα επιμέρους τμήματα της συνοικίας μαρτυρεί τους μηχανισμούς έλξης-απώθησης των ομοιογενών-αντιθετικών λειτουργιών που δημιουργούν συνάφειες και προσδίδουν ταυτότητες στα μέρη του αστικού ιστού. Έτσι, εμπορικές και παραγωγικές χρήσεις συνωστίζονται στην κεντρική ζώνη της συνοικίας και στους περιφερειακούς άξονες, ενώ στο εσωτερικό της –και ιδίως στο δυτικό τμήμα– διαμορφώνονται περισσότερο αμιγείς νησίδες κατοικίας, απ’ όπου όμως δεν λείπουν τα καταστήματα τροφίμων, διάσπαρτα σε όλο τον ιστό, σχεδόν σε κάθε γωνιά• βορειοανατολικά, στις παρυφές της Ομόνοιας (πέραν της οδού Κολοκυνθούς), παρατηρείται μεγαλύτερη συγκέντρωση υπηρεσιών και ελεύθερων επαγγελματιών.

Παραγωγικές εγκαταστάσεις στη συνοικία Μεταξουργείου το 1930.

Ωστόσο, το σημαντικότερο χαρακτηριστικό της συνοικίας Μεταξουργείου, αυτό που κυρίως ενδιαφέρει εδώ, είναι ο υψηλός βαθμός συγκέντρωσης παραγωγικών μονάδων και μάλιστα αυτών που σε μια στοιχειώδη ταξινόμηση θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «βαριές»: εργαστήρια μετάλλου, ξύλου, οικοδομικών υλικών και τυπογραφεία, συνολικά 141 μονάδες (εικόνα 8). Είναι μάλιστα εμφανής η ιδιαίτερη πυκνότητα των μονάδων αυτών στην οδό Μυλλέρου η οποία, 75 χρόνια μετά την ίδρυση του μεταξουργείου, παραμένει ο κατεξοχήν δρόμος των εργαστηρίων και μικρών εργοστασίων, ενώ αντίθετα η γειτονική οδός Θερμοπυλών συγκεντρώνει περισσότερα «ελαφρά» εργαστήρια (ένδυσης-υπόδησης, κυτιοποιεία, κ.λπ.).

Ακόμη πιο αποκαλυπτική για την ανθεκτικότητα των ιστορικών παραμέτρων στη διαμόρφωση του χαρακτήρα της συνοικίας είναι η διαπίστωση ότι η περιοχή διατηρεί την εξειδίκευσή της στην εξυπηρέτηση των μεταφορών, αλλά τα αμαξοποιεία έχουν δώσει τώρα τη θέση τους στα ποικίλα εργαστήρια που εξυπηρετούν το νέο μεταφορικό μέσο, το αυτοκίνητο: εργαστήρια που κατασκευάζουν αμαξώματα, ταπετσαρίες και σούστες, μηχανουργεία, βαφεία και σταθμοί αυτοκινήτων, κι ακόμη καταστήματα ανταλλακτικών. Αυτά τα εργαστήρια θα δώσουν σιγά-σιγά τη θέση τους στα συνεργεία της μεταπολεμικής εποχής, όταν θα έχει οριστικά εκλείψει κάθε δυνατότητα δημιουργίας ελληνικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Ο Οδηγός του 1930 αποτυπώνει μια μεταβατική εποχή κατά την οποία, παρά την εφεύρεση της «αλυσίδας» στα εργοστάσια Φορντ, η παραγωγή του αυτοκινήτου παρέμενε ακόμη σε μεγάλο βαθμό τομέας εντάσεως εργασίας, επιτρέποντας έτσι τη διασπορά της παραγωγής επιμέρους τμημάτων του αυτοκινήτου –και κυρίως των εργασιών συναρμολόγησης– σε μικρότερες μονάδες. Η βιοτεχνία μεταφορικών μέσων της Αθήνας προσαρμόστηκε στις εξελίξεις και έδειξε εντυπωσιακή ευελιξία και αντοχή στον χρόνο.

«Εργοστάσιον αυτοκινήτων» (στα τέλη του 20ού αιώνα σταθμός) στην οδό Μυλλέρου 54: ζωντανός μάρτυρας μιας μακρόχρονης, και ξεχασμένης, ιστορίας.

Πλευρικές μετατοπίσεις και οσμώσεις, δυνάμεις έλξης που ασκούνται από ισχυρούς πόλους (μεγάλα ακίνητα, μη τυπικές λειτουργίες), αναπροσαρμογές των παραγωγικών χρήσεων εντός των ορίων ευρύτερων οικογενειών είναι μερικοί από τους μηχανισμούς διαμόρφωσης του αστικού ιστού στην ιστορική διαδρομή του που αναδεικνύει η ιστορία της συνοικίας Μεταξουργείου. Η διαδικασία αυτή δεν υπήρξε ωστόσο γραμμική. Η φυσιογνωμία της συνοικίας προέκυψε από τη σύνθεση αντίρροπων τάσεων που φάνηκαν κατά καιρούς να επικρατούν προσωρινά (ζώνη παραγωγική-ζώνη κατοικίας) και από τη διαπλοκή μεμονωμένων (συγκυριακών) ενεργειών και δομικών ροπών της ανάπτυξης της πόλης. Το μεγάλο κτήριο, το κτήριο του μεταξουργείου, διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διελκυνστίδα αυτή. Πρώτα άνοιξε τον δρόμο για την επέκταση της παραγωγικής ζώνης προς τα δυτικά της πόλης κι έπειτα αλώθηκε από την κατοικία. Η επιρροή όμως που είχε ήδη ασκήσει στο περιβάλλον του άντεξε στον χρόνο περισσότερο από το ίδιο. Οι παραγωγικές λειτουργίες, με κεντρικό άξονα την οδό Μυλλέρου, διείσδυσαν στη νεοεποικισμένη περιοχή, για να διαμορφωθεί ένα αξεδιάλυτο πλέγμα κατοικίας-εργασίας, μια αστική γειτονιά με ιδιαίτερη ταυτότητα.