Κι εκείνος χαλαρώνει πίνοντας μια μπίρα. Δύο αγοράκια μοιράζονται εναλλάξ ένα παλιό ποδηλατάκι που έχει χάσει χρόνια τώρα την πατίνα του μεταλλικού κόκκινου. Στον ίδιο πεζόδρομο, λίγα βήματα πιο κάτω, ένα καλλιτεχνικό στέκι και εστιατόριο έχει ήδη στρώσει τραπέζια και έχει ανοίξει τις εσωτερικές πόρτες ώστε η τζαζ από το ηχοσύστημα του μπαρ να φτάνει μέχρι τις παρέες που συζητούν περί τέχνης.
Το αθηναϊκό down town και μια ανοιξιάτικη βόλτα στο Μεταξουργείο εν προκειμένω εξακολουθούν να ασκούν αυτή τη γοητεία της αντίφασης. Να συντηρούν μια αμφιθυμία. Η εικόνα της εργατικής οικογένειας των Πακιστανών, που συνεχίζουν τη ζωή τους σε μια άλλη χώρα, σε μια άλλη γειτονιά, με συμπεριφορά, ντύσιμο και όνειρα που παραπέμπουν σε μια τελείως άλλη εποχή της Αθήνας, αναδίδει και μελαγχολία. Αλλά όχι μόνο αυτό. Γιατί τα χαρούμενα ξεφωνητά των μικρών στο ποδήλατο, το αιγυπτιακό παντοπωλείο τής Μεγάλου Αλεξάνδρου πιο πέρα, τα κινέζικα εστιατόρια της Λεωνίδου, τα εργατικά καφενεία, αλλά και τα arty μπαρ και εστιατόρια, μερικά με το λούστρο της πολυτέλειας κι άλλα με την πολυχρωμία τού, συνεπούς με την περιοχή, multi-ethnic, φτιάχνουν ένα γοητευτικό «καλειδοσκόπιο». Κι αυτό με τη σειρά του εντείνει την ανοιξιάτικη ευφορία στον περαστικό, που χαζεύει με την αφέλεια και τον ενθουσιασμό Αμερικανού τουρίστα στο Κάιρο.
Η σκέψη για τον κόπο του μεροκάματου και το αβέβαιο μέλλον πολλών από όσους διασταυρώνονται μαζί μας κυκλοφορώντας σ’ αυτό το πιο οικείο τους κομμάτι της πόλης, μάλλον δεν ευδοκιμεί απόψε. Καλύπτεται από την έκπληξη που προκαλεί η συνύπαρξη της διαφορετικότητας σ’ αυτή την υποβαθμισμένη γειτονιά που ξενυχτά είτε πίνοντας μπίρες στους πεζόδρομους είτε καταναλώνοντας κρασί και εξωτικές γεύσεις και μουσικές σε μπαρ και εστιατόρια είτε μετρώντας ευρώ και προοπτικές σύντομης ηδονής κάτω από τα δεκάδες αναμμένα φωτάκια. Αυτά συγκεντρώνουν σμάρι τις πολύγλωσσες ανδροπαρέες σαν νυχτοπεταλούδες που αργά ή γρήγορα καίνε τα φτερά τους.
Η ταμπέλα σε ένα από τα καφενεία τής Μεγάλου Αλεξάνδρου διαχωρίζει τη θέση της, διαδηλώνοντας την καταγωγή του ιδιοκτήτη, όχι όμως και των θαμώνων. Στης «Αρτας το Γιοφύρι» πίνουν ούζα και μπύρες με μεζέ μια παρέα Ρώσων και πολλές Ελλήνων. Καφενεία είναι και ο «Αδωνις» της Λεωνίδου ή «Οι πυραμίδες της Αιγύπτου», που σερβίρουν, εκτός από τα συνήθη, και αργιλέδες.
Σε σταθμούς λεωφορείων, καφενεία, αραβικά μίνι μάρκετ και κινέζικα εστιατόρια, φούρνους, συνεργεία και ξενοδοχεία της περιοχής έχουν μοιράσει σοφά το φωτογραφικό υλικό της έκθεσης «Ωρες λειτουργίας» που διοργάνωσαν η Ρεβέκκα Καμχή και ο Ιταλός επιμελητής Πιερ-Λουίτζι Τάτζι. Οι φωτογραφίες σπουδαίων δημιουργών, που έρχονται από τις τέσσερις άκρες του κόσμου, συναντούν τους κατοίκους αυτής της αθηναϊκής Βαβέλ στην καθημερινότητά τους. Στα ράφια του αραβικού παντοπωλείου της γειτονιάς τα έργα του διάσημου Γούλφανγκ Τίλμανς συντροφεύουν ελληνικά και αραβικά προϊόντα.
Επιστρέφουμε στο καφενείο της Αρτας, που τα μεράκια τραγουδούν όπως παλιά με τη φωνή της Μοσχολιού και του Μητσιά σε ραδιοφωνική ακρόαση διακοπτόμενη από το θόρυβο που κάνει το τάβλι. Ακριβώς απέναντι, στη γωνία με την οδό Περδίκα (2) μας υποδέχεται η υψηλή αισθητική του σκούρου ξύλου και των κόκκινων αποχρώσεων του «Caminito Live-Τεχνοποιείον». Εστιατόριο κάτω και μπαρ επάνω που φιλοξενεί εναλλάξ σχήματα τζαζ, λάτιν ή και βραδιές με έντεχνα ελληνικά. Ανεβαίνουμε την ξύλινη σκάλα και το τρίξιμο διακόπτει προς στιγμήν το μάθημα τάνγκο που παραδίδει με χάρη και ακρίβεια ένα λυγερόκορμο ζευγάρι χορευτών με υπόκρουση αργεντίνικους ρυθμούς των αρχών του περασμένου αιώνα.
Υποχωρούμε ακροπατώντας προς αναζήτηση άλλων όψεων της γειτονιάς. Το μπαρ-εστιατόριο «Νίξον» της Αγησιλάου υπόσχεται, εκτός από κάποιες μέρες κινηματογραφικών προβολών, άνετα δερμάτινα σεπαρέ και φάνκι διαθέσεις στην κονσόλα, ένα ακόμα κομμάτι της έκθεσης «Ωρες Λειτουργίας». Και το εκλεπτυσμένο Cabaret Voltaire στη Μαραθώνος, λίγο πριν από το φοιτητο-καφενείο «Αστάρι», συνδυάζοντας την ψυχρότητα της βιομηχανικής αισθητικής με τη θερμή και πολυτελή αίσθηση που προκαλούν τα έπιπλα-αντίκες και το παλιό πιάνο δίπλα ακριβώς σε μια πρέσα παλιού ξυλουργείου είναι ένα όμορφο live club που προσφέρει από σαλάτες μέχρι οστρακοειδή κι από αφρικανικούς ρυθμούς μέχρι τραγούδια των καμπαρέ.
Φεύγουμε με τα πόδια χαζεύοντας την αμείωτη δραστηριότητα της γειτονιάς. Μια τελευταία ταμπέλα σε ένα μαγαζί με καλοκαιρινά ρούχα αναβοσβήνει, επισημαίνοντας το αυτονόητο: «Αντιθέσεις»…
Μεταξουργείο, Κεραμεικός 