Δύο άρθρα που γράφτηκαν με διαφορά τεσσάρων ημερών
Ι)
Oι πόλεις χάνουν το χρώμα τους
Tης Ξενιας Kουναλακη / xkounalaki@kathimerini.gr στην Καθημερινή
Ποια είναι τα συστατικά στοιχεία μιας σφύζουσας από ζωή μητρόπολης του κόσμου; Εντονη πολιτιστική ζωή, άγρυπνες νύχτες, γκέι σκηνή, μετανάστες και συμπαθείς γκρινιάρηδες αριστεροί με κουλτουριάρικες ανησυχίες. Αυτή περίπου είναι η θεωρία του Αμερικανού οικονομολόγου, Ρίτσαρντ Φλοράιντα, ο οποίος διατύπωσε στις αρχές της νέας χιλιετίας τη θεωρία ότι το μέλλον των πόλεων ανήκει στη «δημιουργική τάξη». «Πόλεις χωρίς γκέι και ροκ μπάντες χάνουν την κούρσα της οικονομικής ανάπτυξης», εκτιμά ο Φλοράιντα εξοργίζοντας ροκάδες και ομοφυλόφιλους. Μόνο με την παρουσία αυτής της «δημιουργικής τάξης» διασφαλίζεται η αύξηση της αξίας της γης και η μεγιστοποίηση των κερδών όσων ασχολούνται με το real estate.
Την άποψη του Φλοράιντα υιοθετούν πλέον όλο και περισσότερες δημοτικές αρχές αστικών κέντρων. Μόνο που οι πολίτες έχουν συνειδητοποιήσει σταδιακά την προσπάθεια εκμετάλλευσή τους, αλλά και την ισχύ τους. Αρνούνται να γίνουν «γλάστρες», εναλλακτικές πινελιές στο brandname της πόλης τους. Ενδεικτικό είναι το μανιφέστο που συντάχθηκε κατά της προσπάθειας «εξευγενισμού» (gentrification) του Αμβούργου και της «πώλησης» της γερμανικής πόλης με τη μορφή τουριστικού προϊόντος. Το υπέγραψαν την περασμένη εβδομάδα χιλιάδες κάτοικοι και φίλοι της πόλης. «Δικαίωμα στην πόλη» απαιτούν οι συνυπογράφοντες τη διακήρυξη, ανάμεσά τους και ο Αμβουργέζος τουρκικής καταγωγής σκηνοθέτης Φατίχ Ακίν. «Οχι στο όνομά μας» λέγεται η πρωτοβουλία που ζητά από τους τοπικούς παράγοντες να εγκαινιάσουν διάλογο που θα επιτρέψει σε όλους τους πολίτες να συνδιαμορφώνουν το πρόσωπο μιας πόλης.
Εταιρείες δημοσίων σχέσεων και περιοδικά λάιφ στάιλ οικοδομούν προσεκτικά το προφίλ της πόλης, παρουσιάζοντάς την ως αμάλγαμα έκλυτου βίου και αναρχοαυτόνομης Μέκκας, με πόρνες και πρωτοποριακή αρχιτεκτονική, γκαλερί και ζωντανή γκέι σκηνή. Το παράδειγμα του Αμβούργου επαναλαμβάνεται με όλες τις μεγαλουπόλεις του πλανήτη. Η Κριστιάνια στην Κοπεγχάγη, το Κρόιτσμπεργκ στο Βερολίνο, το Χόξτον στο Λονδίνο, το Χάρλεμ στη Νέα Υόρκη, το Γκάζι κι ο Κεραμεικός στην Αθήνα. Νέοι κεφάτοι καλλιτέχνες ανακαλύπτουν μια φτωχογειτονιά. Μετακομίζουν εκεί επειδή τα ενοίκια είναι χαμηλά, ανοίγουν γκαλερί και μπαρ ανάμεσα σε σπίτια μεταναστών, ναπολιτάνικες μπουγάδες και βουλκανιζατέρ. Σιγά σιγά συρρέουν φιλότεχνα πλήθη, τα περιοδικά και τα free press ανακαλύπτουν την ανερχόμενη περιοχή, οι ιδιοκτήτες της γης «ξυπνούν» και ανεβάζουν τα μισθώματα, υποχρεώνοντας σε έξωση όσους δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά τον «εξευγενισμό». Οι συνοικίες αναβαθμίζονται και ιδιωτικοποιούνται. Οι «γλάστρες» απομακρύνονται. Η «δημιουργική τάξη» μένει μόνη της. Οι πόλεις ομογενοποιούνται και αποχρωματίζονται. Ο ίδιος φαύλος κύκλος επαναλαμβάνεται σε όλες τις περιπτώσεις. Aπλώς σε ορισμένες πόλεις υπάρχει κοινωνία πολιτών που αντιδρά. Σε άλλες η «δημιουργική τάξη» διαμαρτύρεται μόνο όταν κατακλύζεται από ΜΑΤ, τοξικομανείς ή αυγά στα μπαράκια, τα οποία συχνάζει.
ΙΙ)
Real estate Κορίτσια
Από το athensville
Άξαφνη άσχετη σκέψη: Είναι οι λεσβίες ο πιο ακριβής δείκτης της αθηναϊκής κτηματαγοράς;
Τεκμηρίωση: Μαγγελάνοι σωστοί, πρώτες πάτησαν λάσπη σε σκοτεινές άλλοτε περιοχές· στα 80s ξενυχτούσαν στην γκρίζα Ερμού του Ψυρρή, στα 90s ήπιαν καφέ στο παραμελημένο Μεταξουργείο, χόρεψαν (σκεπτόμενες πάντα) στις αρχές της τρέχουσας στο Γκάζι. Μετά από χρόνια οι στρέιτ τις ακολούθησαν σήκωσαν λόφτ, παστερίες, μεζεδοπωλεία! Ποια θα είναι η επόμενη νομαδική μετακίνηση των λεσβιών; Ποιοι φτωχοί στους μαχαλάδες θα πουλήσουν μετά από χρόνια τα σπιτάκια τους για μεζεδοπωλεία; Το ρεπορτάζ πρέπει να συνεχιστεί: παίρνω για καφέ την Νανά την ακτιβίστρια (θα μου αναλύσει βέβαια μια-δυο ώρες την σχέση της πρώτα, χαλάλι, μετά θα εκμαιεύσω πληροφορίες-χρυσάφι)!
Μεταξουργείο, Κεραμεικός 